Evi herinnert het zich nog als de dag van gisteren, het moment waarop haar mama vertelde dat ze ongeneeslijk ziek was en dat ze kanker had die niet meer te genezen viel.
“Ik stond in de regen op de hondenwei met mijn nieuwe puppy, toen mama belde. Zo’n nieuws krijgen, dat is keihard om te horen. Toen is het rouwproces begonnen en kwam het grote verdriet. Maar we zijn een halfjaar verder en ze is er nog”, vertelt Evi aan Het Laatste Nieuws.
Arlette heeft al een chemokuur geprobeerd, maar daar werd ze zo ziek van dat ze liever geen kuur meer neemt. Ze geniet liever in goede toestand van haar leven, dan hele dagen ziek te zijn.
“Op goede dagen zie je niet dat ze ziek is. Op slechte dagen, en helaas zijn die er steeds vaker, lijkt ze een klein ziek vogeltje. Dat verschil is enorm.”
Het is voor Evi niet gemakkelijk om haar mama zo te zien, want zij was haar rots in de branding. “Het is allemaal heel intens. De rollen worden nu plots omgedraaid. Ik ben nu degene die mijn mama in de zetel ziet liggen en zegt: jij gaat nu naar het ziekenhuis. Voor mijn mama is dat ook aanpassen.”